افزودنی پیشگیرنده شعله (Flame Retardant)

اکثر مواد پلیمری حاوی کربن قابل اشتعال هستند چرا که کربن تمایل زیادی برای ترکیب شدن با اکسیژن موجود در هوا و تشکیل کربن دی اکسید و کربن مونواکسید دارد و این ویژگی در کاربردهایی که محصول پلاستیکی با دمای بالا یا جریان الکتریسیته سر و کار داشته باشد دردسر آفرین می شود. برای رفع این مشکل گروهی از مواد افزودنی مورد استفاده قرار می گیرند که تحت عنوان پیشگیرنده شعله و یا ضد شعله شناخته می شوند. این افزودنی های عموماً از ترکیبات گروه هالوژن عناصر مانند برم یا کلر ساخته می شوند که به صورت طبیعی از تشکیل شعله جلوگیری می کنند. برخی از ترموپلاستیک ها مانند پی وی سی (PVC) که در ساختار مولکولی خود چنین عناصری را دارند به طور ذاتی ضد شعله هستند. نقطه ضعف افزودنی های ضد شعله هالوژنی این است که می توانند دود و بخارات سمی تولید کنند. گروه دیگری از افزودنی های پیشگیرنده شعله وجود دارند که غیر هالوژنی بوده و بر پایه فسفرقرمز یا اکسیدهای فلزی مانند آلومینیوم هیدروکسید ساخته می شوند. افزودنی های ضد شعله غیر هالوژنی مشکل تولید دود سمی را ندارند، اما باید با درصد وزنی بیشتری با ماده اولیه ترکیب شوند تا تاثیر قابل قبولی در پیشگیری از شعله داشته باشند و این مساله باعث تغییر قابل توجهی در خواص ماده اولیه می شود. علاوه بر این بعضی از افزودنی های غیر هالوژنی مانند آلومینیوم هیدروکسید در دمای فراوری پلاستیک تجزیه می شوند. افزودنی هایی که بر پایه فسفر یا سیلیکون هستند چنین اشکالی را به وجود نمی آورند، به همین دلیل استفاده از آنها به طور روز افزونی در حال افزایش است.